η ακμή χτίζει το κάστρο των αναμνήσεων
και η παρακμή μπαλώνει τις ρωγμές της παράνοιας

[Α, ΜΟΝΑξΙΑ! ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΑΝ ΕΧΩ ΝΑ ΖΩ]
῎Α, Μοναξιά! μαζί σου ἂν ἔχω νὰ ζῶ,
θέλω νὰ εἶναι ἀπὸ τὸ συμϕυρμὸ μακριὰ
χτισμάτων ἄχαρων· ἔλα, στ ᾽ ἀπόκρημνα –
τῆς ϕύσης ἄκρα – πᾶμε, τὸ ἀσύνορο
κοιλάδων, κορϕῶν, ποταμῶν ὅλο ἁπλωτὸ
νὰ δοῦμε πέρα· ἡ ἀγρυπνία μας σὲ γλυκιὰ
νὰ ϕωλιάζει σκιά, νὰ πηδάει ἄξαϕνα
τὸ ἐλάϕι, νὰ σκιρτάει μέλισσα στὸν ἀνθό.
῞Ομως, κι ἂν ἀγναντέματα τέτοια μ᾽ ἐσὲ
τὰ χαίρομαι, διψῶ ψυχῆς ἀπόλαυση
ποὺ δίνει μιὰ συνομιλία ϕιλική,
μὲ λέξεις ποὺ τὶς σκέψεις σχηματίζουνε·
εἶναι χαρά, θαρρῶ, τοῦ ἀνθρώπου πάμπρωτη,
στὰ μέρη σου μαζὶ ψυχὲς νὰ χάνουνται.

image credit: @jopapaki