Πρακτικά Αλλαλης Λεοπάρδαλης 04/01/2022
04/01/2022 - Reading time: 2 minutes
Η Απατηλή Λάμψη του Σουρρεαλισμού
Ο ορθόδοξος ο μάγειρας θα δέσει τη σάλτσα με βούτυρο. Αγνό. Εμείς, ζώντας στα μεταπασοκικά βαλκάνια βάλαμε Βιταμ.
Κι όσο κι αν γυρίσαμε στις fromagerie των Παρισίων και τα τυροκομεία της Σλοβενίας, δεν βρήκαμε άλλη λύση από τη φέτα. Τη μαλακή φέτα. Σκληρή δεν ξανάβαλε στο στόμα της.
Κρεσέντο και έρωτας μεγάλος, ποιητική βραδιά και ποιητική αδεία, ο βασανισμένος ποιητής και η ορφανή χωριατοπούλα από την τούνδρα ήρθαν σε επαφή, ανάψανε σπίθες (λέμε τώρα, ο ξεζουμισμένος μποέμ ακουγόταν σαν λυχνάρι που του τέλειωσε το λαρδί, πράγμα φυσιολογικό γιατί στο βουκολοχώρι που ξέμεινε το ΚΤΕΛ περνάει κατόπιν ραντεβού) αλλά φωτιά δεν είδαμε.
Η μόνη φωτιά ήταν από το φανάρι που κρατάγαμε εναλλάξ ο Νίμοϋ, εγώ και ένας που φιλούσε υπέροχα αλλά έμεινε κι αυτός με τα χείλη σουφρωμένα. Μετά μιλάγανε για ποδόσφαιρο γιατί ο ποιητής είναι player (ήταν player, τώρα άλλου είδους player) και προσπαθούσε να θολώσει τα νερά, παίζοντας σε ρυθμό μια πιάνω, μια αφήνω.
Πέρασε και μια λονδρέζικη πεταλουδίτσα που δεν άφηνε το sex slave της να βγεί από την ντουλάπα για να πιεί νερό (ανήκουστα πράγματα, η μεταμόρφωση των ανθρώπων στην Αγγλία ενδεικτική του κλίματος που επικρατεί μετά το Brexit). Μας είπε κάτι ευχές εκεί χαρωπά, κούνησε την ουρά τις περιπαικτικά και εξαφανίστηκε γιατί το πρωί είχε δουλειά τάχα μου - τάχα μου. Εγώ θέλω να ελπίζω ότι έβαλε νερό στον άνθρωπο πριν κοιμηθεί.
Αφού εξαντλήθηκε το θέμα διαλειτουργικότητα, για το οποίο δε θα αναφέρω τίποτα - αγοράστε το βιβλίο μου, είχαμε πολλά disconnects από την εκδικητική μανία του ποιητή που έπρεπε να κάνει αφωνία και πετούσε τυχαία άτομα έξω βάσει λήγοντα στο ΑΦΜ.
Εκεί βρήκα την ευκαιρία, έπλεξα κάτι εγκώμια, τα ξήλωσα μετά για να μην παίρνουν πολύ αέρα, υπερασπίστηκα τη Μαλέσκου όσο μπόρεσα (αλλά δεν με βοηθάει καθόλου κι αυτή), με είπαν database, μίλησα για το casting που πέρασα, χέστηκαν βέβαια, πέρασαν κάποιοι για ένα γειά, είπαμε και για το "Αντε Γεια".
Ναι, καλλιτεχνικώς σταθήκαμε πολύ καλά. Από τον Τσεμπερόπουλο που δεν κατάφερε να αναγνωρίσει το ταλέντο μου, στις ταινίες που γύρισε ο Ταραντίνο, που έγραψε ο Ταραντίνο, που γύρισε ο Ροντρίγκεζ, πάντα με τις κατάλληλες τυροκομικές αναφορές και αποφεύγοντας τους πατεράδες.
Και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις (ή είχε περάσει τρεις, ήταν τρεις και κάτι) λάλησε ο κόραξ. Και τι σουξέ ο κόραξ, τον άκουσε η voluptuous δεσποινίδα που κρατούσε τον λεβέντη στο μισό γήπεδο με πασούλες, κι άρχισε τα μπράβο, έλα ρε, είσαι ποιητής τελικά (helloooo!, διάβασε το bio κοπελιά). Τελικά δεν ήταν κόραξ, ήταν Κάραξ (τα ακουστικά μου είναι για πέταμα) και κάνανε εκεί πέρα κάτι χειροφιλήματα και αβρότητες.
Ξεκινήσαμε να μιλάμε και για δίσκους. Μεσοσπονδύλιους. Αλλά μας έκοψε. Στην μέση.
Αναφορές