-Καλησπέρα, γιατρέ.
-Γεια σου, Αλέξανδρε. Πώς ήταν η εβδομάδα σου;
-Δύσκολα, φοβάμαι ότι τσακώθηκα πάλι με την κοπέλα μου.
-Τι σου είπε πάλι αυτή η γίδα;
-Σας έχω παρακαλέσει να μην την αποκαλείτε έτσι.
-Ναι, θίχτηκε η γιδούλα μας.
-Κοιτάξτε, εκτιμώ ότι είστε υποστηρικτικός στη δική μου πλευρά της ιστορίας, αλλά νιώθω ότι τελευταία έχετε αρχίσει να φανατίζεστε.
-Αυτά να τα σκεφτότανε πριν βγει με τον πρώην της.
-Μα σας εξήγησα, μια παλιά σχέση της πέντε χρόνων περνούσε μια δύσκολη φάση και αποφάσισε να του σταθεί.
-Καλά τώρα, τα ξέρουμε αυτά, συμπαράσταση, κουβεντούλα, αγγίζω λίγο ώμο, αγγίζεις λίγο μπούτι. Τα ξέρουν κι οι πέτρες αυτά, Αλέξανδρε, το πολύ το σμίξιμο φέρνει και το μπήξιμο.
-Σας έχω παρακαλέσει να μη χρησιμοποιείτε τόσο γραφικό λόγο, έχω θέμα με τη ζήλια και τέτοιες εκφράσεις μού ξυπνάνε μνήμες.
-Τι θες, να σ’τα λέω σαιξπηρικά; Ότι παρασταίνανε «το κτήνος με τις δύο πλάτες»; Εδώ έχει παίξει σούβλα.
-Να σας πω κάτι; Ακόμα και αυτό να είχε γίνει θα μπορούσα να το συζητήσω. Εξάλλου κι εγώ δεν είμαι άγιος, σας έχω πει ότι παλιά την είχα απατήσει.
-Τα έχουμε λύσει αυτά, Αλέξανδρε. Εσύ την απάτησες επειδή ασυνείδητα ήθελες να συμφιλιωθείς με τον νεκρό γάτο σου. Δε θα απολογηθείς σε κανέναν για τα παιδικά σου τραύματα.
-Κι αν έχει κι αυτή παιδικά τραύματα;
-Ναι, το βρήκαμε τώρα, αποκτήσαν όλοι τραύματα.
-Μα, εσείς σε κάθε ασθενή σας αυτό λέτε!
-Οι δικοί μου ασθενείς είναι γαμώ τα παιδιά.
-Και της Κατερίνας ο ψυχολόγος τα ίδια λέει στους ασθενείς του.
-Ασθενείς είναι αυτοί; Όλα τα κουμάσια έχει μαζέψει. Το ξέρουνε όλοι στην πιάτσα, ο καλύτερος ασθενής του Παπαδόπουλου έχει σκοτώσει τη μάνα του.
-Πρέπει να πω ότι οι απόψεις και οι μέθοδοί σας με φέρνουν σε αμηχανία.
-Για αυτό κάνω θαύματα. Όποιος έρχεται εδώ σε έναν μήνα είναι περδίκι. Νευρώσεις, ξευρώσεις, φθόνοι του πέους, ό,τι θες. Αν δε λειτουργήσει, τα λεφτά σας πίσω.
-Χμ, δεν είμαι σίγουρος…
-Αμφισβητείς τον Φρόυντ;
-Μα δε με μιλάω με τον Φρόυντ, μιλάω σε έναν άνθρωπο που έχει διαβάσει Φρόυντ και προσπαθεί να εφαρμόσει τις θεωρίες του στα θραύσματα ιστοριών που του μεταφέρω. Νομίζω ότι ο ίδιος ο Φρόυντ, θα ήταν πιο προσεκτικός από εσάς.
-Κοίτα, ο Ζίγκμουντ ήταν μεγάλο ταλέντο αλλά λίγο κότα. Ο Γιουνγκ, φίλε μου! Αυτός ήταν ψυχαναλυτής! Αμείλικτος! «Τι είπες, δεσποινίς; Του πρότεινες τριήμερο και αυτός προτίμησε να δει μπάλα; Για στείλ’τον λίγο στη μανούλα του να ηρεμήσει».
-Είστε σίγουρος ότι διαβάζετε Γιουνγκ και όχι Δημουλίδου;
-Και τους δύο τους διαβάζω. Τελευταία περισσότερο Δημουλίδου.
-Το φοβόμουν αυτό. Το σκέφτομαι πολύ καιρό, νομίζω ότι αυτές οι συνεδρίες δε με βοηθούν και θέλω να σταματήσω.
-Να σταματήσεις, μωρή κοτούλα, τι να σου κάνω; Είχες ποτέ σου εσύ τα αρχίδια να ψυχαναλυθείς;
-Και με όλο το θάρρος, πιστεύω ότι θα σας βοηθούσε κι εσάς η θεραπεία.
-Τι να κλάσουν ρε, ποιος θα με ψυχαναλύσει εμένα;
-Μην αμφισβητείτε πόσο μπορεί να βοηθήσει ένας καλό ψυχοθεραπευτής.
-Ποιος μωρέ, τους πετυχαίνω στα συνέδρια και τους κάνω χαβαλέ.
-Συγγνώμη που το λέω. Νομίζω ότι εκφράζετε έναν γενικευμένο θυμό και για να είμαι τελείως ειλικρινής θεωρώ ότι έχετε ένα μικρό σύνδρομο καταδίωξης.
-Ε πες έτσι ρε αγορίνα, με το τσιγκέλι σ'τα βγάζω. Πόσα σου έδωσε ο Παπαδόπουλος να μου τα πεις αυτά;