Με κάποιους ανθρώπους κολλάς. Αμέσως. Ή σχεδόν αμέσως. Αλλά κάτι υπάρχει σαν αίσθηση από την αρχή.
Είναι σαν να τους βλέπεις να μισοχαμογελάνε όταν ακούν αυτά που τους λες (ή εν προκειμένω, να διαβάζουν αυτά που γράφεις). Ή να σηκώνουν το φρύδι, το μισό, ολόκληρο, την άκρη. Οσο μπορεί ο καθένας. Γιατί αυτή είναι η συνθήκη. Αν θέλεις να είσαι ειλικρινής.
Όλων των ειδών οι διαπροσωπικές σχέσεις έχουν προσδοκίες. Είτε ξεκινάνε από την ομορφιά (ή την ασχήμια για τους βιτσιόζους), είτε το όφελος ή την ανάγκη. Τη διαφορά εδώ μπορεί να την κάνει η έλλειψη, προαπαιτούμενων και προσδοκίας. Ξεκινάς από το μηδέν, 0 following, 0 followers. Πότε στη ζωή σου μπόρεσες να το πεις αυτό; Ούτε όταν γεννιέσαι. Είσαι παιδί κάποιων, θέλεις να πιστεύεις ότι είσαι σε μια γραμμή εκκίνησης με άλλους αλλά το κοντέρ ήδη έχει γράψει ότι σου κατσε από DNA και γενεόγραμμα.
Αν οι προθέσεις σου είναι καλές, θα είναι και οι προσθέσεις σου καλές. Και καλές και κάλεσμα. Αν δεν έχεις καθόλου προθέσεις, ακόμη καλύτερα. Αλλά ας είμαστε ρεαλιστές. Το τέλειο είναι ο εχθρός του καλού.