Η απόγνωση που βγάζουν κάτι ατενσιοχόρες θείτσες εδώ μέσα είναι πιο ντεκαβλέ από τα συγκαμένα μπούτια του Τσίπρα ρε παιδί μου. Καθετί έχει τον τρόπο του, δεν φτάνουν οι σέλφι με βυζιά, δεν είναι όλοι λιγούρια, το παιχνίδι μπορεί να είναι πολύ όμορφο, πως το μακελεύετε έτσι;
Δεν είναι μόνο θέμα απόγνωσης. Ανασφάλειες, έλλειψη αισθητικής, εσωτερικευμένος σεξισμός, αδυναμία επεξεργασίας των κυρίαρχων αναφορών.
Σωστά, πολύ σωστά, πρέπει όλοι να γίνουμε κοινωνοί της ίδιας κονφορμισμένης ομογενοποιημένης "ασχήμιας" για κάποιο λόγο.
Ασε το ομογενοποιημένο που ανέφερες. Μιλάμε για μια προσβλητική,αβάσταχτη ομοιομορφία.
Μα αυτό είναι το θέμα. Ότι,εκτός από τις ιδεολογικές συνδηλώσεις που κουβαλούν όλα αυτά τα υποδείγματα,είναι και πολύ άσχημα και φτηνά.
Και κάθε φορά έχουν τα ίδια κακά "αποτελέσματα", με αποτέλεσμα περισσότερη γκρίνια, αναζήτηση του νέου, πιο ακραίου ερεθίσματος, πιο άσχημου, πιο κραυγαλέου, πιο φτηνού, πιο αναλώσιμου, και δώστου πάλι, φαύλος κύκλος, σπιράλ στο καζανάκι.
Έπαθα πρόσφατα σοκ στο ινστα όταν είδα τυχαία διάφορα νεανικά και όχι μόνο προφίλ. Καμία επεξεργασία, καμία αυθεντικότητα, ανατριχιαστική συμμόρφωση στα κυρίαρχα πρότυπα. Ήταν σχεδόν βίαιο να το βλέπεις.
Θυμάμαι φωνές ανησυχίας για την τηλεόραση τη δεκαετία του 90-00. Το μόνο που χρειάστηκε είναι να σταματήσουν να σου σερβίρουν περιεχόμενο και να σε κάνουν περιεχόμενο. Εκεί ήταν το μεγάλο, δυνατό, εύστοχο χτύπημα. Μια φοβερή πυραμίδα πόνζι ματαιοδοξίας, on steroids.
Μα αυτό ακριβώς που γίνεται τώρα στα σόσιαλ προετοιμάστηκε από τη real tv των δεκαετιών που αναφέρεις.Η σύγχυση των ορίων ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο, το δικαίωμα στη γνώμη και η υποχρέωση για δημόσια έκθεση.
me and @digisometimes