Κάπως έτσι ξεκινάνε όλα. Κάποιος να σου τσιγκλίσει το ψώνιο, να ξεκολλήσει, σαν το σπαθί του Κρομ από το άγαλμα.
Κάποιος νεκραναστημένος, έρχεται με ορμή νεανική και άγνοια κινδύνου παροιμιώδη να ανακατέψει τη μαρμίτα να βγούν τα αρώματα της νοητικής σου φασολάδας.
Από την άλλη θες και κάπου να παρκάρεις τις μαλακίες που γράφεις και θεωρείς ότι είναι σημαντικές. Η αποσπασματικότητα του τουιτερ είναι καλή για κάποια πράγματα αλλά αυτή η συμπυκνωμένη σοφία χρόνων δεν μπορεί να σταθεί σε εφήμερα πήλινα πόδια.
Μπορεί και να βαρέθηκες. Μπορεί και να έχεις μερικές φορές την αίσθηση ότι μιλάς μόνος σου. Οπότε διαλέγεις να μιλάς μόνος σου.